Edward Inglot

Malarz i rysownik urodzony w 1941 w Krasnej. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, skąd trafił na Śląsk. Jego prace można spotkać w zbiorach prywatnych i państwowych na całym świecie, gdzie zdobył uznanie jako artysta najwyższego formatu. Uzupełnieniem studiów było uczestnictwo w życiu artystycznym Krakowa, m.in w wykładach Tadeusza Kantora. Twórczość E. Inglota do pewnego czasu ewoluowała w poszukiwaniu nowych środków wyrazu. Najpierw organizował wystawy o charakterze happeningowym, następnie towarzyszyły im eksperymenty audiowizualne, symboliczne rekwizyty czy autorskie wystąpienia poetyckie. Obecnie ogranicza się do plastycznego języka rysunku i malarstwa, którego nie można odczytywać w oderwaniu od kontekstu dorastania na łemkowskiej wsi. Pozostaje on pod wpływem przyrody i codzienności wielonarodowej społeczności pogranicza, tworzącej ukonstytuowaną z różnych determinantów i narracji kulturę. Wymowa jego dzieł przekracza jednak to, co wyrasta na bazie lokalnych sentymentów, nie ma w jego obrazach bezpośrednich odwołań do folkloru, nie jest to też malarstwo sakralne mimo upodobania do przedstawień wziętych z ikonografii religijnej. Wychodząc od uniwersalnych wątków z kręgów tradycji ludowej i biblijnej, próbuje dochodzić skomplikowanej prawdy o człowieku i to on jest głównym tematem jego artystycznej penetracji. Koncentracja na bagażu ludzkich lęków, niepokojów i pragnień umiejscawia go w kręgu malarzy ekspresjonistycznych. Łączy go też z nimi subiektywna perspektywa, potrzeba filtracji zbiorowych wyobrażeń czy zastanej rzeczywistości przez pryzmat własnych emocji i doświadczeń. Stąd posługiwanie się mocnymi środkami wyrazu: wyrazisty kontur, dynamiczna, porwana kreska, jaskrawe barwy, kontrasty kolorystyczne, brudy, deformacja postaci. Antyestetyzm tego malarstwa najbardziej bliskiego ekspresjonizmowi figuratywnemu wydaje się służyć wyrwaniu widza z letargu i próbie nadania znanym toposom wieloznaczności.