Para z dzieckiem – reprodukcja (print)

Scena ta na pierwszy rzut oka nasuwa skojarzenie z malarstwem dewocyjnym, ikoną świętej rodziny. Do tej tradycji wydaje się odsyłać pozdrawiający gest dziecka, jego proporcje czy układ postaci, ale zaraz potem orientujemy się, że doszło do zamiany ról. Mimo zachowania charakterystycznej pozy i uduchowionego oblicza, na obrazie Inglota to matka, czuwa nad wspólnotą domowego ogniska, to jej figura wydaje się być dominująca, ale również bliższa nieba. Być może jednym z konstytutywnych elementów tego dzieła jest, deklarowany przez artystę podziw dla płci pięknej, która wykazując większy pragmatyzm i odpowiedzialność, niesie jednocześnie większy ciężar egzystencji i jest łącznikiem z transcendencją . „Rzekę niosę w ramionach jak kołyskę małą, jak cerkiewne światło snu i stary dom, i stół koślawy, i chleb gorący rozłamany przed domem na śliwie i rosochate czepigi ojcowskich rąk i kruchość serca, i słów nieporadność.” Edward Inglot