Spacerująca Infantka

Wokół pociągającego go motywu barokowej ikony – Infantki, Frączek buduje baśniową scenerię, przenosząc widza w świat nieco surrealistyczny, gdzie króluje niezmiennie postać kobieca. Ma się wrażenie, że ta arkadia, do której zaprasza nas artysta to emanacja jej istnienia ukazanego w pełnym majestacie. Jest to kolejne wcielenie ideału kobiety trwającej w powściągliwej, wyczekującej pozie, która jest najwidoczniej, zdaniem malarza, atrybutem kobiecości – tego pierwiastka w świecie, który nie potrzebuje się w żaden sposób wysilać, gdyż sama jego obecność, której kwintesencją jest piękno i tajemnica, jest translokacją w rzeczywistość przyjemności o metafizycznym wręcz wymiarze. Sceneria obrazu wydaje się być ewokacją rajskiego ogrodu, krajobrazu, który również ze względu na swą złożoną symbolikę malarze chętnie portretowali niewiasty, a Fraczek wyciąga z niego esencję tworząc nastrój beztroski i harmonii.