Jeden z dużego cyklu przeważnie wielkoformatowych obrazów, dotykających motywu tańca, baletu, spektaklu tanecznego z jego charakterystyczną dramaturgią, ruchem, oprawą barwnych świateł. Motyw tańca jako pierwotny, istotny środek ludzkiej ekspresji, będący w stanie wyrazić całą paletę odczuć od euforycznej radości po skrajną rozpacz był z pasją podejmowany przez malarzy o ekspresjonistycznych inklinacjach a dla fowistów był sztandarowym tematem, elementem ideologicznym. Subtelność tego przedstawienia jest czytelnym nawiązaniem do nastroju płócien Degasa a szerzej impresjonistycznej perspektywy stawiającej na pierwszym miejscu ulotne wrażenie o dużym ładunku zmysłowości.