Renesansowa kobieta – reprodukcja (print)

Mimo, że na obrazie niewiele się dzieje, pod powierzchnią zgrabnie zakomponowanego i rozegranego kolorystycznie płótna, kryje się spora dawka historii malarstwa europejskiego, którą Frączek niewątpliwie zna i na której tropy naprowadza nas w typowy dla siebie sposób, w tytule.
W epoce odrodzenia zaczęto na większą skalę malować portrety, to wówczas Leonardo stworzył najsłynniejszy wizerunek kobiety wszechczasów, Mona Lizę. Kobieta na przestrzeni dziejów zawsze byłą inspiracją wielkich artystów, w czasach, do których odsyła nas tym razem Frączek, ideał niewieściej urody, mający uosabiać piękno i cnotę, wykreował Botticelli. Uzupełnieniem tych poetyckich wizerunków były dopracowane szczegółowo pejzaże, co potęgowało wrażenie harmonii i odzwierciedlało ówczesną tendencję zwrotu ku naturze. Frączek za pomocą typowej dla siebie umownie i jednocześnie dekoracyjnie potraktowanej formy, odnosi się do tej konwencji, czyniąc elementem scenerii drzewo i trudno się oprzeć wrażeniu, że pochodzi ono z rajskiego ogrodu. Idąc tym tropem, można by wiele powiedzieć o bohaterce tego przedstawienia. Samo jabłko w roli atrybutu uporczywie eksploatowane przez malarzy, ma bogatą i niejednoznaczną symbolikę w naszej kulturze, która bierze się z różnych tradycji. W kontekście poetyki prac Frączka, w pierwszej kolejności budzi ono asocjacje miłosne i erotyczne a może także skojarzenie z tradycyjnym atrybutem władzy królewskiej? W wielu mitologiach jabłoń jest cudownym drzewem rosnącym w zaświatach i nastrój tychże dominuje w tym przedstawieniu.