Obraz pochodzi z okresu, w którym artystka portretowała osoby ze swojego otoczenia, skupiając się na zatrzymaniu prostych gestów, jako jedynej pewnej wiedzy, jaką miała na ich temat. Bliska perspektywa tworzy nastrój intymny, którego autorka doświadczała w obcowaniu z modelem. Ważny był wówczas dla niej sam proces twórczy, mający wymiar terapeutyczny, bo dzięki niemu mogła wejść w relację z przedstawianym człowiekiem. Świadomość niemożliwości poznania drugiego, każe jej zostawiać ślad po niewiadomej. Maniera Kowyni jest interesującą malarską interpretacją postawy, w której ciekawość innych walczy z nieumiejętnością przełamania dystansu.