Wizerunki świętych to jeden z wiodących motywów twórczości Władysława Lucińskiego. Mimo wyraźnej inspiracji malarstwem ikonowym, obrazy te są równie, a może nawet bardziej niezwykłe niż pozostała część jego dorobku. Będąc wiernym stworzonemu przez siebie tworzywu, którym są bezosobowe ludziki, występujące na obrazie Madonny w roli adorujących ją gwiazd, kreuje inną niż w przypadku świeckich tematów rzeczywistość owianą aurą mistycznego piękna. Wizja Niebieskiej Madonny, można rzec astralna, jest przykładem terapeutycznej roli tworzenia, do której przyznaje się artysta, wyznając, że bywa ono w jego przypadku sposobem ucieczki od prześladującego go obrazu zła dominującego w świecie.