Janusz Karbowniczek

Janusz Karbowniczek urodził się w 1950 roku w Przemyślu. Studiował na Wydziale Grafiki w Katowicach Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom obronił w 1975 roku w Pracowni Plakatu prof. Tadeusza Grabowskiego i Pracowni Książki prof. Stanisława Kluski. Od 1977 roku jest pedagogiem w macierzystej uczelni, obecnie jako profesor zwyczajny w Katedrze Malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach, gdzie prowadzi Autorską pracownię rysunku.
Zorganizował 60 wystaw indywidualnych rysunku i malarstwa w kraju i za granicą. Brał udział w ponad 300 ekspozycjach na całym świecie, laureat wielu nagród.
Znakiem rozpoznawczym płócien i rysunków Karbowniczka jest niedopowiedzenie, szkicowość, niepewność, walor propozycji stojący w opozycji do skończonej wypowiedzi. Wynika to z głębokiego szacunku dla odbiorcy, którego percepcja jest dla śląskiego artysty najgłębszym sensem istnienia dzieła. Sam proces twórczy jest w swej istocie niepowodzeniem, ponieważ konstytuuje go mezalians ducha z materią, konfrontacja marzenia z jego fizyczną prezentacją. Porażka i pomyłka są nieuchronnie wpisane w jego naturę i mogłyby stać się definicją jego introwertycznego stylu. Lecz to właśnie niepowodzenie wysiłku, jaki podejmuje artysta jest argumentem dla dalszych poszukiwań, zwanych ostatecznie sztuką. Twórczość Karbowniczka jest sytuowana przez krytyków pomiędzy sztuką kontemplacji a ekspresjonizmem, on sam opowiada się za jej społecznym powołaniem, którego realizacja jest możliwa jedynie na drodze wchodzenia w spór z rzeczywistością. Immanentną cechą sztuki w rozumieniu Karbowniczka jest jej uniwersalność, ponadczasowość, tożsama z jej niejednoznacznością i wielointerpretacyjnością artefaktu. Estetyczny wymiar prac Karbowniczka jest odzwierciedleniem ich egzystencjalnej treści, wyrosłej na teoriach filozofów, głównie przedstawicieli szkoły idealistycznego romantyzmu niemieckiego z Heglem na czele, do których chętnie odwołuje się sam malarz, komentując swoją pracę. Dialektyka , z której wyrasta postawa twórcza Karbowniczka owocuje poetyką, w której ważną rolę pełni faktura i substancjalność farby, nie tylko jej wysmakowana kolorystyka i neurotyczna forma. Autor próbuje w ten sposób oddać napięcie, wynikające z ciągłych aprobat i negacji , którymi usiany jest proces twórczy będący metaforą samego życia.